Ne acayip.
Hiç bir zaman bir şehri çok özlemedim. Her gittiğim yerde, yeni bir hayat kurma zorunluluğundan olsa gerek. 18'ime kadar gideceğim yerleri hiç kendim seçmedim...Üç-dört senede bir, haydi Burcu, gidiyoruz. Nereye gideceğimizi bile belli olana kadar bilmeden...tek bildiğim, gidilen yerde, yeni bir hayat kurma zorunluluğu, oraya adapte olmak, yeni arkadaşlar edinmek, şehri tanımak, sevdiğin şeyleri yapacağın yeni mekanlar bulmak, ama bunların hepsini yine yeniden gideceğini bilerek yapmak. Ne kadar bağlanırsan, orayı terketmek o kadar zor. Ne kadar uzak kalırsan, orayı benimsemek imkansız. Ben ilkini seçtim. hiç gitmeyecek gibi yaşamayı. Her yerden ayrılırken de, çok üzüldüm. Yeni bir yere varınca da, orayı hemen sevmeyi öğrendim.
Köksüz hissettim kendimi hep. Memleketin orasından mısın, burasından mısın sorusunu, hep çok anlamsız buldum yıllarca. Ankara, Gölcük, Amasya, Kdz. Ereğli, Mersin, veya başka bir yer. Ne önemi var ki...
Sonra 18 ime geldim, bu sefer kendim İstanbul'u seçtim. 10 yıl yaşadım o koca kentte. En sonunda, kendimi en çok oralı hissettim. Ama yine de nerelisin sorularını anlamsız bularak.
İstanbul'u çok sevdim, arada Kars'ta yaşayarak ve hep gözlemleyerek kendimi gitmeler gelmeler arasında, gerçekten bir kere daha farkettim ki, ben her yerli olabilirim. Sanırım her yerli olabilmek, bir yandan da hiç bir yerli olmamak demek aslında. Köksüzlük işte.
Ardından, bir karar alıp, Kathmandu, Nepal'e gittim. Oraya varınca da, ne İstanbul'u çok özledim, ne de başka şehirleri. Her zamanki gibi, güvenliydim. Yeni bir yere alışılır, eski yerler hafızalarda tatlı bir hatıra olarak kalırdı...Öyle de oldu, Nepal beni hemen içine aldı. Dünya üzerindeki her yerden hızlı. Öyle bir aldı ki, ilk defa kendimi bir yere ait hissettim. İlk defa. Neredeyse, orada doğduğuma inanarak. Neredeyse, ben neden burada doğmadım dedirtecek kadar.
Belki aniden ayrılmamdandır, Nepal'e olan bu hasretim. Ama gerçekten, bir sevgiliye hasret çeker gibi, oraya hasret çekiyorum. Döndüğüm her günden beri...
Kendime inanamayarak, kendimi anlamaya çalışıyorum. Orayı düşünmeden bir gün geçirmiyorum.
Çok özledim.
Hiç bir zaman bir şehri çok özlemedim. Her gittiğim yerde, yeni bir hayat kurma zorunluluğundan olsa gerek. 18'ime kadar gideceğim yerleri hiç kendim seçmedim...Üç-dört senede bir, haydi Burcu, gidiyoruz. Nereye gideceğimizi bile belli olana kadar bilmeden...tek bildiğim, gidilen yerde, yeni bir hayat kurma zorunluluğu, oraya adapte olmak, yeni arkadaşlar edinmek, şehri tanımak, sevdiğin şeyleri yapacağın yeni mekanlar bulmak, ama bunların hepsini yine yeniden gideceğini bilerek yapmak. Ne kadar bağlanırsan, orayı terketmek o kadar zor. Ne kadar uzak kalırsan, orayı benimsemek imkansız. Ben ilkini seçtim. hiç gitmeyecek gibi yaşamayı. Her yerden ayrılırken de, çok üzüldüm. Yeni bir yere varınca da, orayı hemen sevmeyi öğrendim.
Köksüz hissettim kendimi hep. Memleketin orasından mısın, burasından mısın sorusunu, hep çok anlamsız buldum yıllarca. Ankara, Gölcük, Amasya, Kdz. Ereğli, Mersin, veya başka bir yer. Ne önemi var ki...
Sonra 18 ime geldim, bu sefer kendim İstanbul'u seçtim. 10 yıl yaşadım o koca kentte. En sonunda, kendimi en çok oralı hissettim. Ama yine de nerelisin sorularını anlamsız bularak.
İstanbul'u çok sevdim, arada Kars'ta yaşayarak ve hep gözlemleyerek kendimi gitmeler gelmeler arasında, gerçekten bir kere daha farkettim ki, ben her yerli olabilirim. Sanırım her yerli olabilmek, bir yandan da hiç bir yerli olmamak demek aslında. Köksüzlük işte.
Ardından, bir karar alıp, Kathmandu, Nepal'e gittim. Oraya varınca da, ne İstanbul'u çok özledim, ne de başka şehirleri. Her zamanki gibi, güvenliydim. Yeni bir yere alışılır, eski yerler hafızalarda tatlı bir hatıra olarak kalırdı...Öyle de oldu, Nepal beni hemen içine aldı. Dünya üzerindeki her yerden hızlı. Öyle bir aldı ki, ilk defa kendimi bir yere ait hissettim. İlk defa. Neredeyse, orada doğduğuma inanarak. Neredeyse, ben neden burada doğmadım dedirtecek kadar.
Belki aniden ayrılmamdandır, Nepal'e olan bu hasretim. Ama gerçekten, bir sevgiliye hasret çeker gibi, oraya hasret çekiyorum. Döndüğüm her günden beri...
Kendime inanamayarak, kendimi anlamaya çalışıyorum. Orayı düşünmeden bir gün geçirmiyorum.
Çok özledim.
